ლიხს იქით და ლიხს აქეთ, სოფლადა თუ ქალაქად, - თურმე ზარი ეკიდა საგანგებო ალაგას.
წინ ხვდებოდნენ ზარები, იღვიძებდა ქვეყანა ამ ზარების ბრძანებით.
მეგუთნეს და მოისარს, ქუდზე კაცს ეძახოდნენ, სპას საქართველოისას.
ქუჩებსა და მოედნებს... ზოგი - ხეზე ეკიდა, ზოგი - სამრეკლოებზე.
ჟლეტის, გადაგვარების, მაგრამ გუმბათებიდან გრიალებდნენ ზარები:
ჟამი დგას მოჟამული! არ გაყიდოთ ნამუსი, რჯული, ენა, მამული!
თუ ცხელი მზის ლივლივი, საქართველოს ზარები გრიალებდნენ ჰიმნივით.
ქუჩებსა და მოედნებს, ზოგი - ხეზე ეკიდა, ზოგი - სამრეკლოებზე. |