და ის,

რაც

ჩემში

ჟამთა სვლას

არ სდევს,

ისევ თეთრ ხიდთან მიარღვევს ტალღას,

ისევ თავს ადგას ბაგრატის ნანგრევს

და ზარზმის ზარებს არისხებს ახლაც.

ისევ ალავერდს უდგას დარაჯად,

კვლავ მეციხოვნედ უდგას კვეტერას,

და ნინოწმინდის დაშლილ გალავანს,

გრემის სამრეკლოს და ბედისწერას.

ისევ დარაჯობს

ჯვარსა და მცხეთას,

მყინვარისა და უშგულის აფრებს,

დიდგორის მთებს და ბედიის ზეცას,

შურისციხის და მთაწმინდის კალთებს.

კვლავ მცველად უდგას

გონიოს სიზმრებს,

და ადიგენთან გაშლილ გვირილებს,

და წიწამურის ხილვებს და ფიქრებს,

ვით მარადიულ ურვის ტკივილებს.

და ისევ ცოცხლობს

სიმაღლით ოშკის,

გელათის ფრესკის მაღალი აზრით,

ცისკენ წასული სვანური კოშკით

და ვარძიაში ნაკვეთი ტაძრით.

ქარვით დადაფნულ ლიკანის მთებით,

და ფოთოლცვენის ფერადი წამით,

და ოცნებებში..

დახატულ გზებით,

და მოლოდინში... დახატულ ჟამით...

და ის,

რაც

ჩემში

ჟამთა სვლას

არ სდევს

ისევ თეთრ ხიდთან მიარღვევს ტალღას,

ისევ თავს ადგას ბაგრატის ნანგრევს

და სიონის ზარს არისხებს ახლაც.