ჩემი გულია დღეს ეს შავი ზღვა,

თავმიდებული აჭარის კალთებს.

რაც დატეხილა ჩემს თავზე რისხვა,

თქვენს მშვიდობიანს ასცდეს ხომალდებს.

სხვას თუ არ უნდა ამის გაგება,

შენი გაიგებს ნაძვი და ფიჭვი, -

რომ ქვა არა ვარ და ქანდაკება,

არამედ კაცი რწმენით და იჭვით.

რომ მომავალშიც ავიტან მრავალს

უამინდობას, წყურვილს, სიცივეს,

ოღონდ ვხედავდეთ ჩვენ წინ მიმავალს -

ერთი იმედის შუქს მოციმციმეს.

დაბრკოლებათა ათასგვარ საკანს,

შეურაცხყოფის სუსხსაც ავიტან,

ოღონდ ვხედავდე სიცოცხლის საგანს

ჩემი სამშობლოს სანახავიდან.

მარტოობასაც ავიტან მწარეს,

უმეგობრობას ავიტან მძიმეს,

ჩემი სამშობლოს სანახავიდან

ოღონდ ვხედავდე შუქს მოციმციმეს.