ქართლო, დარდების ამშლელო, გულ-მაგარ ძეთა მხარეო! რო გნახე, გული აძგერდა, ფიქრი მეწვია მწარეო. არა ვსთქვა, ისა სჯობია, გულშივე დარჩეს ბარეო. დავჯე, დავიწყე ტირილი, ცხარე ცრემლები ვღვარეო. ათას დარდებში გამხვიე, ლამაზო არე-მარეო!.. ტირილით რაღას ვუშველი, ფიალაც გამოვცალეო. შენგან აღძრულსა ფიქრებსა ვეთაყვან-ვენაცვალეო. გაღმით რომ გორიჯვარია, საოცნებოა რამეო. გორის თავს გალავანია, დიდს მთის კლდეს შევადარეო; ბევრი უნახავს ვაება, ცრემლი და ომი ცხარეო; რა დამავიწყებს იმ წამსა, როს დაჰნათოის მთვარეო! ეამბნა ჩემთვის რაცა მკლავს, ლიახვსაც ვემუდარეო, მტკვართან აქვს მტკიცე კავშირი, ურყევი, დაუმცდარეო; მათ ზიარი აქვთ სიცოცხლე ერთი-სხვის გასახარეო. რა ვნახე იმათ ძმობაი, ცრემლები გადმოვღვარეო. ტირილით ვეღარ ავავსებ, ფიალა გამოვცალეო. შენგან აღძრულსა ფიქრებსა ვეთაყვან-ვენაცვალეო! |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |