ქართლო, დარდების ამშლელო, 

გულ-მაგარ ძეთა მხარეო! 

რო გნახე, გული აძგერდა, 

ფიქრი მეწვია მწარეო.

არა ვსთქვა, ისა სჯობია, 

გულშივე დარჩეს ბარეო. 

დავჯე, დავიწყე ტირილი, 

ცხარე ცრემლები ვღვარეო.

ათას დარდებში გამხვიე, 

ლამაზო არე-მარეო!.. 

ტირილით რაღას ვუშველი, 

ფიალაც გამოვცალეო.

შენგან აღძრულსა ფიქრებსა 

ვეთაყვან-ვენაცვალეო. 

გაღმით რომ გორიჯვარია, 

საოცნებოა რამეო.

გორის თავს გალავანია, 

დიდს მთის კლდეს შევადარეო; 

ბევრი უნახავს ვაება, 

ცრემლი და ომი ცხარეო;

რა დამავიწყებს იმ წამსა, 

როს დაჰნათოის მთვარეო! 

ეამბნა ჩემთვის რაცა მკლავს, 

ლიახვსაც ვემუდარეო,

მტკვართან აქვს მტკიცე კავშირი, 

ურყევი, დაუმცდარეო; 

მათ ზიარი აქვთ სიცოცხლე 

ერთი-სხვის გასახარეო.

რა ვნახე იმათ ძმობაი, 

ცრემლები გადმოვღვარეო. 

ტირილით ვეღარ ავავსებ, 

ფიალა გამოვცალეო. 

შენგან აღძრულსა ფიქრებსა 

ვეთაყვან-ვენაცვალეო!