კაცი მას ჰქვიან, ვინაც სიცოცხლე

თვისა დალია მედგარ ბრძოლაში,

როგორც არწივმა ფრთით სცნო სიმაღლე,

არ გაერია ყვავთა გროვაში.

კაცი მას ჰქვიან, ვინც ვით კლდე ზღვაში,

სდგას ცხოვრებაში შეუპოვარად,

მოზღვავებულსა ცხოვრების ზვირთებს

მკერდზე შემუსრავს, გაფანტავს ნაცრად.

კაცს მას ვეძახი, ვისაც ბრძოლაში

შუა გადუტყდა ერთგული ხმალი,

მაგრამ მიიწევს მკერდ-სისხლიანი,

რომ მაინც მტერთგანს მოსთხაროს თვალი.

კაცი ის არის, ვისაც სამშობლო

აჩნია წყლულად, ქვეყნიურ ღმერთად,

ვინც უფრთხილდება თავის თავს მისთვის,

რომ თავი იმას შესწიროს მსხვერპლად.

კაცი მას ჰქვიან, ვისიცა გული

ჩამოსხმულია წმინდის გრძნობისგან,

ვის სიყვარული და სიძულვილი

მონათლულია წრფელის შრომისგან.

კაცი მას ჰქვიან, ვინაც ძონძები

ტანზედ ჩაიცვა და მით ამაყობს,

არ აწიოკა გლეხის ობლები,

დაუშრეტელად სიყვარულს გალობს.

კაცი ის არის, ვინაც გაცვალა

ცხვრისა ბოზბაში ჭინჭრის მხალზედა

იმ ლტოლვილებით გატაცებული,

რომ შედგეს მაღალს გრძნობის მთაზედა.

კაცი ის არის, ვინც სატირელსა

ტირის და ანჩქლევს ცრემლის მდინარეს,

ვინც გულს უგმირავს თავისა მტერსა

და ყელს ეხვევა, იცავს მოყვარეს.

მე ამ ქცევითა ვაფასებ კაცსა,

მე ესე მიჩანს ჩვენი ცხოვრება,

და თუ რომ კაცი ვერ იზამს ავსა,

ვერც კარგს გვაჩვენებს, ისე მოკვდება.