რაღა დროს ტკბილი ნანაა

ხმამოღუღუნე ძიძების

ავი ტაროსი დამდგარა,

ჟამი დგას გამოღვიძების.

კვლავ უმრავლია ქართლის ჭირს,

ავის მოსურნეს მამულის.

მუმლს უნდა ძლევა მუხისა,

ეშმას - ველურთა არული.

გადარწეულან აკვნები

მტრის სულის შიშით გამთანგი,

ჰა, დევის ღონით იღვიძებს

დავითი, ცოტნე, ვახტანგი.

წამოიმართეთ გმირებო,

ახლა ისეთი ხანია,

მტრის ჩვენს მიწაზე ლაღობა

ვეღარც რა ასატანია.

დაჭრიალებენ აკვნები,

იმუქრებიან აკვნები...

არვინ იზრდება - სამშობლოს

ლაშქარში გამოსაკლები..

და მაინც იქნებ მტრობის წილ,

როცა ცრემლით მღერთ ნანინას,

ლელო - უგუნურთ შეტკბობით

ძველებურ გაგვატანინა.