ჯურღმულში ჩუმად ქვითინებს ქალი

და ავაზაკნი დანებს ლესავენ...

საქართველოში კლავდნენ პოეტებს,

მეც პოეტი ვარ და, მეც მომკლავენ.

მე ავირჩიე გზა ეკლიანი,

შემოვიხვიე ლექსის მანტია...

მე საქართველოს გავუმიჯნურდი

და შევთავაზე, რაც მაბადია.

და შინდისფერი ვწერე ლექსები,

და მზე ვატარე ხელისგულებით...

ციცქნა სამყარო შემოვიზომე

გვირილებით და მზესუმზირებით.

უარვჰყავ ფარჩა, ლალი და ძოწი,

დავჯერდი მხოლოდ გელათის ფერებს,

აღვმართე ქარში სიკეთის ბოძი

და სულის ტაძარს ვუმსხვრევდი დღეებს.

ვეფერე სიონს, ზარზმას და ბანას

და გუთნისდედას ჩავყევი ხნულში,

დავუმეგობრდი მტკვარსა და არაგვს,

დავიდაქალე ვარდი და ნუში.

ვაზის მტევნების მოვქსოვე კაბა,

ყელზე ავისხი ვაზის ცრემლები...

და მაფიქრებდა ბებერი საბა,

და მატირებდნენ მუხის ფესვები.

და, როცა ფერი ეცვალათ მტევნებს

და შეემზადნენ ვაზთა ომისთვის,

მე რქაწითელის მხარეს დავდექი

და დავისაჯე რქაწითელისთვის!..

შეჭამეს ჩემი ძვალი და ხორცი,

დალიეს ჩემი სისხლი, ვით ღვინო...

შემომესივნენ ვიღაც ავკაცნი

და სულის ნგრევა უნდა ვითმინო.

ვიცი, რომ მალე იასამნებით

ჩემი საფლავის გორაკს მორთავენ...

საქართველოში კლავდნენ პოეტებს,

მეც პოეტი ვარ და, მეც მომკლავენ!..