გაზაფხულს თვალი კიდევ ვაჩუქე,

მოდის მაისი ტყემლით, ნუშებით:

მზემ ახლა ლურჯად ცა გააშუქა

და დაეწაფა ცხელი ტუჩებით.

გადაიფინა მწვანედ ბაღები

და ეჩქარება ტყეში მაჟალოს -

თეთრი ხავერდის ბაირაღები

მიწას ნოყიერს გადააშალოს.

ტალღა ხმაურით მირბის ხევებში,

გადარეული ზევით მთებშივე

და იძირება ღრმა მორევებში

ცა მინანქარის მაღალ თეფშივით.

წყალო მიწაო, წყალო მდორეო,

როგორ მიყვარხარ, მოვალ, დამიცა.

კლდეზე მესროდა შხეფებს მორევი

და ახურებდა მკერდს დედამიწა.

მე ეხლა ვხედავ: მზის ნაფეხურებს,

მწვანიანს, მყუდროს, ჯარას, ყავარჯენს,

გახარებულ და გამთბარ ბეღურებს

ჟივილი გააქვთ საბძლის ყავარზე.

ადგა სოფელი ზანტი ზმორებით,

მძიმედ დაბობღავს დევი გლეხური

ველი ნაწვიმი და ნატბორები

მიწას ხალივით გადაეხურა.

ეხლა ბუხრისთვის ვისა სცალია

ოფლმა გაბანა მკერდი ორგანი

გადაუვლია ბალახს ჩალიანს

და დაუფარავს მინდვრის ყორღანი.

კვალს მიყვებიან ერთად ბიჭები,

ისმის მუშური, როგორც მაყრული

წაქცეულ მიწას ფეხს აბიჯებენ

ბელტოში ჯდება ბარი დაკრული.

მიწა ჰარალე, მიწა დელია,

გვაძლევ ლუკმაპურს, გვაძლევ სამოსელს.

მზის გადახრაზე სამხარს ელიან

და ატყუებენ თვალს საღამოზე.

მიდის ფარები მთის იალაღზე,

წინ მიუძღვიან ხამი ბოტები,

ნამგადაუყრელ დილის ბალახზე

მწყემსები დინჯად მიაბოტებენ.

ცაო მთვარეო, ცაო ამინდო,

თავზე სილურჯე დამიტრიალეთ,

იქნებ იქამდე მაინც დამინდოთ

სანამ გადავა ცხვარი თრიალეთს.

შრიალით მიდის გზაზე ფარები

და თან მიჰყვება მძიმედ ურემი,

ღამის ნაბადს რომ დაიფარებენ,

აკვნესდებიან სალამურები.

ჩნდება სოფელი, მთები, ჭალები,

მიწა დამსკდარი და ნაარხევი,

იასამანი, ვაშლი, ბალები

ფიქრში დაფნილ ტოტებს არხევენ.

ურმის ჭრიალი იდგა შარაზე,

დიდხანს ისმოდა ველზე მაყრული...

და ეშვებოდნენ ჩემს ჩემს ფაბჯარაზე

საღამოები ცაზე გაკრული.