რას მეუბნება ნეტავ ეს დილა

ან ეს სიჩუმე რას მეუბნება?

უშგულის თავზე ფრთების შრიალით

გადაიფრინეს თეთრმა ღრუბლებმა.

აღმოხდა მზე და ცისფრად გაბრწყინდა

განათებული მთების მშვენება.

წამს ყველაფერი შეერწყა ერთურთს

სიზმარი, ცხადი და მოჩვენება.

ვიდექი მარტო, ენგურის პირას,

აღელვებული, როგორც ოდესღაც,

მერე უეცრად, უძირო ციდან

თითქოს ღვთისმშობლის ხმა ჩამომესმა.

და მე ვფიქრობდი სათაყვანებელ

ჩემს მიწა-წყალზე და წინაპრებზე.

წეწავდა ქარი ღრუბლების ფილებს,

როგორც ჩალისფერ დროშის ნაფლეთებს.

მერე ამტკივდა ძველი ჭრილობა,

მერე ადუღდა სულში მირონი

და დიდხანს, დიდხანს უღვთოდ დაქცეულ

საგვარეულო კოშკთან ვტიროდი.

ო, კმარა უკვე, რაც ცოდვა მაწევს,

რაც გავყიდე და რაც გავაჩუქე,

მე ვეღარ დავთმობ ამიერიდან

კვამლით გამურულ სვანურ მაჩუბებს.

ვერც კერიაზე დაკიდულ ნაჭას,

ვერც კალოს, კევრებს და ვერც მარხილებს,

ვერც ძველ ჭუნირებს, ვერც სალოცავებს,

ვერც ძვირფას ფრესკებს თვალებდათხრილებს.

დე, იბიბინონ ამ სათიბებმა,

დე, იშრიალონ მარად ნისლებმა

უშგულის თავზე, და მეც სიმშვიდე,

ვიცი არასდროს არ მეღირსება.

და ერთხელ, ალბათ, სადაც ერთმანეთს

ჩახუტებიან მთები მკერდებით,

გადავიქროლებ, როგორც ღრუბელი

და ცის ლაჟვარდებს შევუერთდები.