ჰა, ჩემი სამადლობელი

მსხვერპლი - სული და სხეული

და რისიც ვიყავ მფლობელი -

ბაღი ედემად ქცეული.

იქნებ, სხვა გული ჩამიდგა,

ის გული მსხვერპლად შეგწირე,

მეორედ მოსვლის ჟამი დგას -

არცა ვინმე მყავს მეწყვილე.

ვლაზღანდარობდი, ვპურობდი,

ვგრეხდი ცეცხლისფერ ულოსა,

თავს მიჩეჩქვავდნენ უროთი,

მეც თავს ვუშვერდი უროსა.

ვხედავდი, რასაც უფალი

ჩემს თვალწინ აღასრულებდა,

ვიყავი თავისუფალი,

ვემალებოდი ცთუნებას.

უკვდავყოფისთვის კი არა,

არცა ბეთლემის მთისათვის,

უბრალოდ, ამ გზით ვიარე,

ამგვარი მქონდა ყისმათი.

დღეს, როცა ხმალიც დაბლაგვდა,

გუთანიცა და ნამგალიც,

როცა სიტყვა სჭრის აბრაგთა,

მტერმა მოგვიმკო სამკალი...

როცა გაცივდა მზის სხივი,

როს ჩაკვდა სიტყვა ვაჟური

საფლავზე დამდის სისხლივით

ბროწეულების ნაჟური...

წარმტაცე, გულჩანგრეულსა,

სული წარმტაცი ტიალი,

მიეცი დავითფერულსა,

მტრის ჟლეტვად ველი ტრიალი.

ვიტყვი, ლამაზად გათავდა,

ამ სოფლის ღამის ოცნება,

თუ საქართველოს მართალთა

თაობა დაილოცება.