ხანდახან, როცა შემეფეთები,

ხანდახან, როცა გზაზე შემხვდები,

დაღამებული, თითქოს ვთენდები,

თითქოს დაშლილი ციხე ვშენდები.

და ველოდები ისევ იმ ქარებს,

რასაც არ ველი დიდი ხანია...

სადაც შენა ხარ, სწორედ იქ არის

ჩემი ყინწვისი და ბეთანია.

და თუ ისურვებ, თუკი ინდომებ,

ჩემი ჭაღარით არ დაფეთდები,

ჩემს გულზე, როგორც გაშლილ მინდორზე,

იარე შენი „ირმის ფეხებით“.

მადლობელი ვარ თუნდაც იმისი,

შენ რომ არსებობ ამ ქვეყანაზე,

რუსთაველი და ჩემი თბილისი

შენი ყოფნით რომ გაალამაზე.

მადლობელი ვარ, რომ სევდა მიპყრობს

და რუსთაველზე დავდივარ მარტო.

მადლობელი ვარ, შენზე რომ ვფიქრობ,

შენზე რომ ვწუხვარ, შენზე რომ ვდარდობ.

მადლობელი ვარ, ათასში ერთხელ

თუ სიხარულის ცეცხლით ამანთებ.

ათასში ერთხელ, ათასში ერთხელ

მაგ შველის თვალებს თუ მომანათებ.

მადლობელი ვარ, ათასში ერთხელ

თუ მომაგონებ ჩემს სიჭაბუკეს.

ათასში ერთხელ, ათასში ერთხელ

თუ შენს ღიმილს და სიცილს მაჩუქებ.