„სიყვარულო, ძალსა შენსა...“

მეც ასი წლის შემდეგ ვამბობ.

მოგონება ცრემლებს შესვამს

და გაყინულ დღეებს ალბობს.

დამზრალ გულს და დამშრალ ფიქრებს

შენი მადლი უნდა ისევ,

კვლავ დაადგამ უღელს იქნებ

ჩემს დაღლილ და ბებერ კისერს.

თუნდაც გულქვას გადამკიდე,

იმ გულს ფერფლად შემაყარე,

ოღონდ ერთხელ, ერთხელ კიდევ,

კიდევ ვინმე შემაყვარე.

მასზე დარდით კვლავ დამღალე,

დარდი ლექსად მათქმევინე,

უძილო და თეთრი ღამე

უღელივით მათრევინე.

რაც არ უნდა გამიჭირდეს,

ის სიზმრები უნდა ვნახო.

სანამ საფლავს გამითხრიდნენ,

მის თვალებში დავიმარხო.

თუნდ ამავსე ყალბი ფიცით,

შარბათის წილ შხამი მასვი.

გულმა ახლა უფრო იცის

ნაღდი სიყვარულის ფასი.

თუნდ ჯოჯოხეთს შემახედე,

კედელს ცერცვად შემაყარე,

ოღონდ კიდევ შემახვედრე,

ოღონდ ისევ შემაყვარე.