როცა დაქროდა ლურჯი ზეფირი

და ათასფერად ყვაოდა ზეცა,

მაშინ ვიხილე სატრფოს მზე-პირი,

ბუნებამ ლხენა გამიასკეცა.

წამით შევხედე, წამსვე გამიქრა,

ვნებიან თვალით დამითრო გული

და ვითა სფინქსმა სიტყვა არ მითხრა,

სიტყვა არ მითხრა ცეცხლით ვნებული.

წლები გაფრინდნენ ელვის სიმალით,

დილის ნისლივით გაქრა დღეები,

გრძნობა დამეწვა გეენის ალით,

სულში გავზარდე შავი ტყეები.

სატრფო გამიქრა ვით მოჩვენება,

შავ უკუნეთში მარტო დამტოვა.

ვეღარ ვიხილე იგი შვენება,

სიცოცხლის ველზე ობლად დამტოვა.