თუნდ პოლიკლიტეს ქმნილებები ნახო ათობით,

იქ ვერ იხილო ის სიტურფე, ცრემლის დამდენი,

ის სილამაზე, თვით ზეციდან გადმონადენი,

რომ ააძგერა ჩემი გული, ყოვლის დამთმობი.

სიმონეს ფიქრებს ოდეს მისწვდა გულის მნათობი

და პორტრეტს მისას შეალია წელი ამდენი,

ხოლო მე დღემდე მწუხარება მტანჯავს განდევნილს,

თავმობეზრებულს საკუთარი უნიათობით.

ეს პორტრეტი კი წარმავლობის გაცდა სამანებს

და მასზე ფიქრი შეიძლება მხოლოდღა ზეცად,

არა აქ, სადაც სხეული გრძნობს თავს სულზე უკეთ,

სადაც კირთება სიცოცხლესაც ბევრჯერ გვანანებს.

მან დახატა და მერე ვეღარ განაგრძო მეტად,

რადგან მის თვალებს მოკვდავები ეხილათ უკვე.