აღსასრულის დრო მოდის ჩემთან რაც უფრო ახლოს,

რაც უფრო ცხადად ჩანს სიკვდილის ავი ზმანება,

დრო თითქოს მეტი გაშმაგებით მიექანება

და ჩემს იმედებს ტატნობიდან ქვესკნელში ამხობს.

და ვფიქრობ: ნუთუ სიყვარული აღარსად სახლობს,

ჩემთან სტუმრობას ნუთუ უკვე თავი ანება,

ან დადნა ნუთუ, როგორც თოვლი, რადგან სხვა ნება

ვერღარა ჰპოვა, რათა სულმა სიმშვიდე ნახოს?!

ვფიქრობ და ვუმზერ წარმავლობას სასოწარკვეთით,

ხან რისხვას ვაფრქვევ, ხან აღვავლენ ტკივილს ლოცვებად,

რადგან სიცოცხლე ქრება წლებით ნაგვემ-ნაკვეთი...

ოდეს ამქვეყნად სულ ამაო ყოფნით მოცდება,

ხედავს მოკვდავი - საარყოფნო ზღვართა გამკვეთი,

რომ სინამდვილის ნაცვლად იყო მხოლოდ ოცნება.