შენმა ყაბარჩამ უცხო ქოში ვერ შეითვისა,

დადიხარ მუდამ სუბსარქისში, ჩემო ლამაზო,

ინახავ წუმსა, რომ სიზმრებით შემოიკმაზო,

მაგრამ რად გიყვარს შენ, თათრის ქალს, ხატები სხვისა?

შენი კბილები მძივებია სუბსარქისისა,

თვალი - მაშხალა, ფეხი - ყანწი, ხმა - მუხამბაზი,

შენს დასაპყრობად აღარ მოვა აქ შახაბაზი,

რომ ტკბილი ნუღლით ამოგივსოს მკერდი ქისისა.

როცა გიყურებ, შენი თვალი არ ტოკავს, არ თრთის,

ღვთისმშობლის წინ კი შენ ყვითლდები, ვით დოში თართის, -

ო, შენმა ჩადრმა გული ჩემი ორად გახია.

შევცქერ შენს წარბებს - სახარების წაშლილ სტრიქონებს,

შენ მგოსნებისგან მოგიმზადებ ჩემნაირ მონებს,

და რაც მომივა... დე მოვიდეს, ჩემზე ახია!