ალერსით ნათელით, თბილით

ნამტირალ თვალების ნამს

მოაშრობს, აინთვის დილით,

ჩაჰქრება მწუხრისა ჟამს.

კოშმარულ ღამისა მთეველს,

ეკლიან გზითა როს ხვალ

გჯერა, რომ შვებისა მძლეველს

მზე-დედას იხილავ ხვალ...

ტრფობითა ნარნარით, ჩვილი.

მემზევა კაეშნის წამს,

ერთმანეთს შევხდით ჩვენ დილით

განვშორდით მწუხრისა ჟამს...

ფითრდება ღამეცა ბნელი

ამოდის მეუღლე ცისა

იმავე ადგილზე ველი...

ამაოდ!.. არ მოვა ის!..