ალბათ, ვარსკვლავმა ეშხი გაგიყო -

ეცილებოდი მას ხომ ტოლივით,

ნუთუ თბილისი ღირსი არ იყო,

ენახე ნაზად თმადათოვლილი.

სადა ხარ, ნატო, - ქვითინად ისმის,

ყველა ჩვენგანის ცრემლის დენა ხარ,

ნუთუ თბილისი არ იყო ღირსი,

შენი ახდილი კუბო ენახა.

ცრემლი ამ წუხილს როგორ წარეცხავს,

ვისა აქვს გული დარდის დამტევი,

ყველა ჩვენგანის მკერდზე დაეცა

მაგ შენი ფერფლის თითო ფანტელი.

ცაში დაიწვა ვაჩნაძის ეშხი

და ფრინველების შეწყდა გალობა…

შუქურ-ვარსკვლავო, ცის ვარსკვლავებში

დაგიწყებს ძებნას შთამომავლობა.