პატივცემულო ნოევ, ხალისით

რომ გაახარე ვენახის ფესვი,

შენ, ლოტოვ, თურმე შენსავ ქალიშვილს

რომ მიუჩოჩდი, იმდენი შესვი;

შენც, არქეტრიკლენ, შეუდარებო,

რადგან შენსავით სვამდნენ ცოტანი,

თქვენ შეიფარეთ, გემუდარებით,

კეთილი სული მეტრ ჟან კოტარის.

გქონდათ კავშირი ნათესაური,

თქვენსავით სვამდა, თუმცა მრავალჯერ

არ უჭყაოდა ერთი შაურიც

და ვერ იყიდდა თუნდაც სავარცხელს.

ვერ წაართმევდით ღვინის ხელადას,

ის იყო მისთვის შვების მომტანი,

დე, სამოთხეში თქვენთან ღელავდეს

კეთილი სული მეტრ ჟან კოტარის.

ის ქანაობდა ღამის დარაჯთან

და ბევრჯერ თავიც გადაუქანდა,

მე ვნახე, კოპი როგორ დააჯდა,

რომ გაიშხლართა ყასბის დუქანთან.

ის იყო ღვინის მსმელთა რჩეულში

კაცი უბადლო და საოცარი,

როცა გაიგებთ ყვირილს, შეუშვით

კეთილი სული მეტრ ჟან კოტარის.

პრინცო, ყვიროდა, მომეცით ჭიქა!

ყელი გამშრალი და ნალოთარი,

და თურმე წყურვილს ვერ იკლავს იქაც

კეთილი სული მეტრ ჟან კოტარის.