I

გზა ნაგზაურსა, შაბაშ, დასძარი,

მიმოვიმგზავროთ ძველი ქარგები.

არც - მოფარგლული წრე წინასწარი,

არც - სახვალზეგოდ მოსაფარგლელი.

ბნელდაბნელ მივალ, ჟიჟმატი მზუზავს,

თრთოლავს სანთური, კრთოლავს სანათი.

ვარ მინდობილი კლასიკურ მუზას

მცირეოდენი განდაგანათი.

II

ეპოსის ხანა აგრემც დამთავრდა,

მაგრამ, რა კაცი კუნაპეტს გარჩეს

და ღამით ღამე ჯდეს კელაპტართან,

ვერ ნახავს უფრო სამეფო სარჯელს.

შაბაშ, დასძარი, ბინდი გვეხუროს,

ამოვიფერთხოთ გულის ბუხარი,

გავმუხლოთ, ჩემო ბატიფეხურო,

ნურც მოგვცემია სხვა საწუხარი.

III

არადა, საით? - ნუ ხელებს დაყრი,

სულ ორი-სამი ქარგა აქვს ეპოსს,

გინდ სამიჯნუროდ გაიჭრას მაღრიბს,

გინდ ოდიშური ტალახი ზეპოს.

…არ ვიცი, რომელს გავასწარ ბეწვზე,

ბნელში საჩემოდ გასროლილ ტყვიას,

თუ ბროლის დარბაზს, ალისფერ ბეჭდებს,

მიმოშლილ ტევრთა ოქროვან წყვდიადს…

IV

მთავარი ქარგა ტრიალებს წრეზე,

მზეს ელტვის, მაგრამ უფრო მთვარე ჩანს,

დადის, დაკარგულ საბედოს ეძებს,

გრაალს, ითაკას, ნესტან-დარეჯანს.

ჟამიდან ჟამზე ღვთაებრივ ყარიბს

აჟღერებინებს ქნარსა თუ ლერწამს,

მულღაზანზარზე მიელავს ბწკარი

და შვიდი ცრემლით სამყაროს ძერწავს.

გადაჭრი საბელს, გაივლი ღვართქაფს,

წინ ველებია ვრცელზე უვრცენი

და ამა ქვეყნის გლოვა და ზართქმა

მოცვივა როგორც ვარდის ფურცელი.

V

აქ შევდგეთ, ცოტა დავწიოთ ტონი.

ჩადებულია პირველი ფსონი…