ნიავს ვუსმენდი: ჩუმი და ტკბილი

ხმა შორეული ჩამწვდა გულამდე;

ჩავიმღერე და ჩავყევი ბილიკს

და ისევ ნიავს მივაყურადე.

წინ იყო მარტო სიბნელის ფარდა,

ტყე-ველი, მუქად გადანაფერი!

სხვა არაფერი, სიმღერის გარდა,

მხოლოდ სიმღერა, სხვა არაფერი.

ვთქვი: თუ ვინ არის, ხმა სადაური?

(ვერხვებსაც სურდათ, იქნებ, გაგება),

ხევ-ხევ გაჰყვება, მთას გადაუვლის,

და ვარსკვლავებში გადიკარგება?

მღერის, მზე ტრფობით როგორ იწვოდა,

როგორ იბრძოდა გმირი ლომგული,

ჩონგურმა ძველად ცრემლი იცოდა.

ნახეთ, რას მღერის ძველი ჩონგური:

ღამე ლამაზი ბევრი მინახავს

მთვარეც, მთა-ველიც გადანაფერი...

ეხ, არაფერი არ მინდა ახლა,

მხოლოდ სიმღერა, სხვა არაფერი!