ვერ შეითვისე, ჩემო მტანჯველო,

ჩემი შენდამი უბიწო ტრფობა,

ვერ მიცან კარგად, სატრფოვ-ნაღველო,

და გამიმტყუნე იმედი, ნდობა.

მარდად გაჰყევი ვნებათა ნიავს,

სხვას უფეშქაშე, სხვას ტრფობის ალი.

მომწყდი! იცოდე, აღარ მიზიდავს

ეგ შხამნასხური ზილფი, დალალი.

ჩემს გულს მოუძღვენ მკვეთრი მახვილი.

მომიკალ რწმენა, დამიხშე მთვარე,

გამიხმე გულის ქორფა ყვავილი,

ჩამკალ, ჩამქოლე, ჩამასამარე!

რისხვა ბედისა თავზე დამატყდა,

გიცან, ცბიერო, მაგრამ კი გვიან.

აღარ მიყვარხარ! მორჩა! გადაწყდა!

თვალნი ამაოდ ცრემლებსა ღვრიან.

შენ ვერ გაიგე ჰანგი ციური,

ჩემს აზრთა კიდეს ვერ დაემყარე,

ახ, რად გემსხვერპლე, მე უბედური,

რად შეგიყვარე! რად შეგიყვარე!