შენი ლანდია ქუჩის გადაღმა

და ღრუბლის ტოტი, სველი და მძიმე,

და სიჩუმეა, მხოლოდ ხანდახან

ვიღაცა აფრთხობს უჩინარ სიმებს.

და ისევ, როგორც დიდი ხნის წინათ

ოდნავ ბრჭყვიალებს გუბე და ღობე,

ხეებიც ჩრდილებს იქნევენ ფრთხილად

თითქოს მოკლულის ტანსაცმელს ჰყოფენ.

ეს ერთადერთი გზა არის ალბათ,

რომლის გავლასაც ვერ შევძლებ ახლა

სურვილის თოკი, ძველი და ცალფა,

ვერ აიზიდავს ჩემს სხეულს მაღლა.

არ გადმოხვიდე! წადი! იარე!

ჩემს თავშესაფარს რქმევია სორო,

შიში რქმევია ჩემს სიჭკვიანეს,

ცა ტერფის ჩრდილი ყოფილა მხოლოდ.

წადი, მხდალია ჩემი სურვილი!

ყალბი ღიმილი ალპება პირზე,

და ასახიჩრებს ბლაგვი ცულივით

შენს განათებულ მხრებსა და კისერს.

ქუჩის გადმოღმა ჩრდილივით მდგარი

ისევ ამაოდ აღვიძებ გრძნობებს,

რადგან ჩვენს შორის ღმერთი წევს მკვდარი

და არა მხოლოდ გუბე და ღობე.