ამბობენ, თითქოს სიყვარულს ეშხი

წაუშალაო დინებამ ჟამთა,

ამბობენ, მაგრამ არასდროს ჩვენში

სხვათა ნაფიქრი, ნათქვამი არ თქვა.

ჩვენ თავიდანვე ვყოფილვართ სულ სხვა,

აკვანში მერცხლის გვსმენია ლოცვა

როგორც ხის ფესვებს იანვრის სუსხმა

ვერრა დაგავაკლო ჭაღარის მოსვლამ.

და მაინც ჟრჟოლვა ფათურობს სისხლში,

ჩვენ შორის ფხიზლობს მესამე ვიღაც

და მისი შიშით  ჭირში თუ ლხინში

სასიყვარულოს ვერ მაწვდენ სიტყვას.

ვერც მე გესროლე წერილი გუნდად

ვერ მოგიტანა ბარათი ქარმა,

და ვიცი, ვიცი, ჩამივლის ცუდად

უძილო ნატვრით ღამეთა პარვა.

არადა, რა ვქნა, ეგების ძახილს,

განწირულ ძახილს მიაპყრო სმენა,

შორიდან ყური დამიგდეთ დაღლილს,

ეგებ გამიგო, მაღირსო შველა.

ეგებ ხმა გამცე ძახილის ხმაზე,

გულისხმას იცნობს გულისხმა შენი,

ნუგეშის შუქი გაჩნდება ცაზე

და ყრუ დუმილის განიხვნის ბჭენი.

მაგრამ გაიგებს ქვეყანა ჩვენს ხმას,

ამიჯანყდება მოყვასი ყველა

დაგარისხდება თავზარად, მეხად

გულების წყრომა, თვალების ელვა.

არადა, რა ვქნა? საშველი არ ჩანს

გამდნარა თოვლი - მარილი ზამთრის

და როგორც ძველად და როგორც შარშან,

ჩვენ შორის კვამლი და ქარი დაჰქრის