მე შენმა ეშხმა ადრევ დამშალა:

ამ თეთრ მთებს შემრთო ნაწილ-ნაწილად;

ეს მე ვარ: ცაზე ღრუბლის თავშალი,

მე ვარ: სალი რომ ცაში აწვდილა...

მე ვარ: გორზე რომ ლოცულობს ნისლი,

ღამის სიჩუმე - ჩემი ფიქრია...

წყაროა: ჩემი ცრემლი და სისხლი,

თმა არის: კლდეს რომ ქუჩი მიჰკვრია...

ჩემი გულია: ქვაი ფიქალი

მთების უბეში დაბორკებული,

ჩემი ლექსია: მთების გრიგალი

შენი სურვილით აბორგებული...

მე მთის სული ვარ: - ყოვლის მცნობელი,

გეძახი გულით, განა გესლითა.

რა ბრმა ხარ, რა ყრუ, რა უგრძნობელი: -

ვერ მხედავ, ვერ მცნობ, არა გესმის რა...

მე შენთვის სევდამ ესდენ დამავსო,

ღილღოს მთებს შემრთო ნაწილ-ნაწილად...

გამიგე, მიგრძნე, მზექალ, ლამაზო, -

ისევ მაქციე სოფლელ ყმაწვილად!