„შენზე ამბობენ: კუშტიაო

ამპარტავანი

და გიწოდებენ უკარებელს,

თავკერძს და ტრაბახს;

მე კი მორცხვი ვარ! ვაქებ ტფილისს, სალაყბოს, ყაბახს

და მხიბლავ ნუში. აშპაშხანა. მკერდის მტევანი.

შენ თუ უაილდთან ღრუბლებში გაქვს ვარდის სევანი.

და მზის მისამართს აწერ ხოლმე სიოს მუშაბახს,

მე ვეტრფი კინტოს - ატმით სავსე დატვირთულ თაბახს;

შენ სრულობა გსურს? მე მსურს მქონდეს ნაკლულოვანი.

ჩვენ ვერ გაგვიგეს! ვერც დაგვღალა ამგვარ ჯირითმა.

მაგრამ ჩვენს შემდგომ, - როს ჩვენ ორნი დავიხოცებით,

მოიგონებენ ჩვეს სახელსა მზივ-გაოცებით!

სხვა პოეტებში ამღერდება, მწამს, ჩვენი რითმა. –

და ვინ ისურვებს, რომ იხილოს მგოსნის დამარი:

მას, ალბათ, საზღვრად უნდა ჰქონდეს ჩვენი სამარი.“