ღამით გათანგული და გაბრუებული

გამოვალ უქუდო ფაფარგაჩეჩილი,

ამეკვიატება რაღაც უნებური

ფიქრი და ვიცი რომ არ ვარ შეშლილი.

ვიცი და ვაითუ ეს აკვიატება

სიცოცხლემოცარულ მხატვართა ხვედრია,

ვაითუ მოძველდა, რაც მედიადება

და გზები ხელახლა გადასახედია.

გადასაშლელია წერილი ყოველი,

გადათეთრებული, გამოუგზავნელი,

მომავალ ახალი წელივით მომელის

გარდაუვალობის გზა მოუსავლელი.

ამოსაგდებია სულიდან ხატება,

რომელიც მეგონა ვარამში მიხსნიდა,

ზედმეტი ტკივილი ამოიშანთება,

ამოიწრიტება ბალღამი სისხლიდან.

მაგრამ ჰო, როგორი ცოდვები ვამხილე,

სად მოვინანიო ან რომელ საყდარში,

თუ ღმერთი არა მწამს და ხატიც დავხიე

და მინდა წიგნივით ჩაჯდომა სხვა ყდაში.

სიცოცხლეს ვენდობი სხვა თეთრონს, სხვა მერანს,

რომელიც ფიცხია და გასახედნია

და ღამეს მწვერვალზე შევძახებ მთვარიანს:

- შეხედე რა კარგი გადასახედია!

გადასასინჯია ყოველი საათი,

უკუღმა წუთებად გადასათვლელია

და უღელტეხილი - ცხოვრების აღმართი

თავიდან, ხელახლა გადასასვლელია.

და როგორც ძეწნები ელიან გაზაფხულს,

როდის ჩაიცვამენ შეღებილ ტანსაცმელს,

ასევე მოველი სიცოცხლის დასასრულს

და შენთნ ხელახლა შეხვედრის განსაცდელს.