|
უეცრად, როგორც ხსნა ან იმედი, გამომეცხადა სამყარო მთელი, შორი და უცხო, როგორც ტიბეტი, შემოზღუდული მელოტი მთებით.
ჩამოდიოდა ღრუბელი ნაცრად... და მკერდზე მეწყო, ხელების ნაცვლად, უაზრო ფრენით დაღლილი ფრთები... |
პოეზიის გვერდი • • •  • • • თამაზ ჭილაძის პოეზია |
