ჩემს საყვარელ თბილისში,

ქალი ვნახე ლამაზი

და ლურჯ თვალთა თილისმით

გულს აწვდინა ხმა ნაზი.

თუმც შორიდან მომხიბლა,

და სიამე მომფინა,

მაგრამ თურმე ყველა ეს

თვალთმაქცობა ყოფილა.

მასთან ახლოს მივედი -

ტრფობის ცეცხლი მეკიდა,

ხელი ნაზად მოვკიდე, -

ნეტავ არ მომეკიდა.

ვიგრძნე მხოლოდ ფიტულა...

ვერსად ნახო სადარი, -

სიდიადე სულისა

ვძებნე, მაგრამ სად არის!

ჩააცვი და ატარე,

ეფერე და აცინე,

თუ ოჯახი უხსენე: -

"ოჯახისთვის გამწირე!?"

სიყვარულის ბადე კი

რა ლამაზად დაქარგა,

მაგრამ ტრფობამ ლამაზი

შინაარსი დაკარგა.