ჰე, ნიავო, სატრფო ჩემი, ალბათ, შეგხვდა შენა,

ეს შენ, ალბათ, მას მოსტაცე ზილფთა მისთა ფშვენა.

ჰეი, ვარდო, შენი ქება თუმცა ყველგამ ისმის,

მაგრამ მაინც სად შენა და სად სიტურფე მისი!

ჰე, რეჰანო, ვერ ედრები მას სახით და ფერით,

ის ქორფაა, შენ კი, ნუ გწყინს, გასვრილი ხარ მტვერით.

ჰე, ნარგიზო, ვერ ედრები შენ მის თვალთა მთვრალთა,

შენ მოხრილხარ, ის კი ტოკავს და გვიბნელებს თვალთა.

ჰეი, სარო, ტანკენარო, კი ხარ ტანად ალვა,

მაგრამ მაინც ხომ არ სჯობდა სადმე გადამალვა.

ჰო, გონებავ, ის რომ გიყვარს განა ეგ-ღა კმარა,

მასზე ხელი არ გეწიფვის არა, არა, არა!