დიდება უფალს, რომელმან სულით აღავსო სხეული,

რომელმან ენა გვიბოძა, სიტყვის სათქმელად რხეული,

ვადიდოთ ღმერთი მოწყალე, ცოდვათა მიმტევებელი,

ჭირში თუ ლხინში მოკვდავთა განმკითხავი და მხლებელი.

ნეტარ არს, ვინც მას ერთგულებს და მის კართან დგას მარადის,

ვინც განუდგება, ღირსებას აღარსად ჰპოვებს არად ის.

დიადი მეფე ცხოვრებამ თუნდ ალაღოს და ახაროს, 

უფლის წინაშე ის უჯობს თავი მიწამდე დახაროს.

ქედმაღალს უცებ არ დასჯის, გზას მისცემს, ერთხანს იაროს,

რომ მადლი მორჩილებისა მან თავად გაიზიაროს.

თუ განარისხებს მას ვინმე უზნეობით ან ფლიდობით,

ვეჭვობ, რომ თვისი ცხოვრება მან ჩაამთავროს მშვიდობით.

ორივ ქვეყანა წვეთია მისი ზღვისებრი ცოდნისა,

ის არის განმკითხავიც და მიმტევებელიც ცოდვისა.

თუ შვილი მამას გულსა სტკენს, თავნებობს და ეურჩება

და ეს ტკივილი არაფრით უამდება და ურჩება,

თუკი არ იშლის ის შვილი უგვან საქციელს თავისას,

მას მამა ბოლოს მოიკვეთს, როგორც ნაშიერს ავისას.

თუკი საქმეში მავანი ავად ჩაიდენს საქციელს,

ნუ გაიკვირვებს თუ ყველგან ზურგი უკმეხად აქციეს,

თუკი მეგობრის წინაშე არ ხარ წრფელი და კეთილი,

მეგობრის კარი იქნება შენთვის სულ გამოკეტილი,

თუკი მოლაშქრემ ბრძოლისთვის მზადებას თავი ანება,

მისი ლაშქრიდან გაგდება სარდალს არ დაენანება,

ხოლო უფლისთვის ყველა ვინც კეთილია და ავია,

ერთგვარად განსაკითხი და თანაბრად საზრუნავია.

ერთი საერთო სუფრაა გაშლილი ქვეყნად ღვთიური,

იქ მოყვარეც ზის და მტერიც, შინაური თუ ტყიური,

უფლის მონა ხარ, ვინაც ხარ – მოძალადე თუ მოწყალე,

სიავეს მიეკედლე თუ სიკეთე დაიმოძღვარე.

იგია ყოვლი არსების არსიც და შემოგარსულიც,

მის საბრძანებელს მორჩილებს მოდგმა კაცის თუ ავსულის.

ღვთის ნებას მისდევს, ცოცხალთა წიგნში სადაც რამ წერია,

ადამიანის შვილია, ფრინველია თუ მწერია.

წყალობას ისე ფართოდ შლის, რომ არს ყველასთვის სამყოფი,

თვით ყაფის მთაზე სიმურღმაც იგემა მისგან ნაყოფი.

მის სიდიადეს თანა სდევს უსაზღვროება მისადვე

და ჰგიეს იგი ერთარსად უკუნით უკუნისამდე.

ზოგს თავზე გვირგვინს დაადგამს და დაულოცავს ბედიღბალს,

ზოგს კი დასცემს და სიავეს მისას მიწითღა შენიღბავს.

ბედნიერების სამოსელს აცვამს ზოგს ფეხით თავამდე,

ზოგი კი ერთი ავიდან ფეხს ითრევს სხვა რამ ავამდე.

ზოგისთვის ნახანძრალებზე ის გააშენებს ბაღნარებს,

ხოლო სხვებისთვის ნილოსის წყალს ცეცხლით აახანძარებს.

რაც რამ ასეა შექმნილი სიკეთით, ღმერთმა ინება

და რაც ისეა, შერისხვაც მისგანვე მოედინება.

იგია ყოვლისმხილველი, მეთვალყურე და მხედველი,

მისგან შენდება სიავის გასამიჯნავად კედელი.

მან თუ მახვილის აღმართვა სიმართლისათვის ინება,

სჯობს დადუმება არჩიონ თვით წმინდა ქერუბინებმა.

და თუ მადლსა და სიკეთეს ის მოწყალებით გაიღებს,

აზაზელიც კი თავის წილს მოისურვებს და აიღებს.

მისია ყველა სიკეთის სავანე, სხვა არავისი,

სად დიდებულმაც ხამს დათმოს დიდებულება თავისი.

იგი მფარველობს ღატაკებს და მათს მოყვარეს ედრება,

მას ესმის უიმედოთა ყველა ლოცვა და ვედრება.

იგია ბრძნული განჭვრეტით ჯერ-არ-ხილულის მხილველი

და ჯერ-არ-თქმული სიტყვების მომძიებელი პირველი.

იგია ზესკნელ-ქვესკნელის სიავკარგეთა მკითხავი

და განკითხვის დღეს მისგან ვართ ყველანი განსაკითხავი.

არვინ არს მის ძლიერებას ქვეყნად რომ არ ემონება,

მის სიტყვას წინ ვერ აღუდგეს მოკვდავის ჭკუა-გონება.

მისი წყალობით ფრიალებს ქვეყნად სიკეთის ალამი,

და მისი ნებით მდედრს ან მამრს ქმნის მუცლად ბედის კალამი.

მან მზე და მთვარე შეუქმნა აღმოსავალს და დასავალს,

წყალზე ხმელეთის დაფენით გზა გაუკვალა გზა-სავალს

და რადგან წყალზე ძვრა მიწის ერთხანს არსაით გაჩერდა,

მთა და კლდეები აღმართა და ლურსმნებივით დაჭედა.

მან მისცა ჩანასახიდან მოკვდავს ფერიის იერი

და წყალზე დადგმულ სამყაროს აწ ძე ჰყავს უფლისმიერი.

მანვე ჩასახა ქვის გულში, რაც ფირუზი და ლალია

და ზურმუხტოვან ტოტებზე აწ ლალის ყვავილნარია.

ღრუბლიდან წვეთ-წვეთ აპკურა მან ზღვას სიცოცხლე სამყოფი,

მისსავე წვეთმა ჩასახა მუცლად ყოველი ნაყოფი.

ყოველ წვეთს თვისი აზრი აქვს: ერთს აქცევს ადამიანად,

მეორეს საროდ გარდაქმნის, მიწად მყოფს ძირფესვიანად.

უფალი ხედავს ყველაფერს - მალულია თუ ხილული,

გინდ იყოს რაღაც ნამცეცი, გინდაც ზღვა გადაჭიმული.

სარჩო და საბადებელი მისგან აქვთ არსთა მრავალთა,

უფეხოთ ანდა უხელოთ, მცოცავთ და ქვეწარმავალთა.

მისი ბრძანებით მიეცა არარაობას რაობა,

არსად სხვას არ შეუქმნია ამგვარი სანახაობა.

მაგრამ ყველაფერს ზღვარი აქვს, რაობაც ერთხელ ქრება და

უფლის წინ ყველა წარდგება იმ სულით, რაც მას ებადა.

იგია ქვეყნიერების ერთარსებობით მპყრობელი,

მის არსს ვერ სწვდება მოკვდავი, თუნდ დიდი სიბრძნის მფლობელი.

მის სიდიადეს ვერ განჭვრეტს კაცობრიობა ვეროდეს,

მისი მშვენება იხილოს ამქვეყნად, არვინ ელოდეს.

თვით წარმოსახვის ფრინველიც ვერ ჰპოვებს იმის მწვერვალებს,

ჭკუას არ ძალუძს შეიცნოს სინათლე, იქ რომ ელვარებს.

გემით მცურავმა მისი ზღვის შეცნობა ვინც დააპირა,

ისე ჩაძირა, ფიცარი ერთიც არ გაანაპირა.

მეც ბევრი ღამე ვათიე, შიშით მითრთოდა ბაგენი,

როცა მეგონა – მივაგენ! _ თუმც მის არსს ვერ მივაგენი.

თუნდ ცოდნა გქონდეს უსაზღვრო საცნობი საწუთროისა,

ზღვარს ვერ გასცდები მცდელობით... ვინც სცადა, უმალ მოისრა.

უფლის არსობის სიღრმეში არც ზღვარი და არც ფსკერია,

მასზე მოფიქრალს ფიქრებში შეუცნობლობა ერია.

რაგინდ თვით საჰბანს აჯობოს ვინმემ სიტყვის თქმით ძლიერით,

მაინც ვერ აღწერს ის უფალს, შეუდარებელს იერით.

უფლის გზას ბევრი გაუდგა, ცხენი აჭენა თავნება,

მაგრამ, ჭენებას კი არა, სვლასაც კი თავი ანება.

განა ყველა გზა ან ცხენით ან ფეხით გასავლელია?

ფარ-ხმალის დაყრა სჯობს ზოგან, გავლა იმდენად ძნელია.

ზოგი აკრძალულ გზას ადგას ხასიათით და ბუნებით,

მიტომაც ელის მას დასჯა, შვებასთან არდაბრუნებით.

ზოგს აუვსებენ ჯამს ღვინით და ფიქრობს – შვება ეს არის...

ვაი, რომ ჭკუის დაკარგვის პირველი ცნება ეს არის.

ზოგ შევარდენს თუ თვალები ახვეული აქვს ბრმასავით,

ზოგს თვალი კი აქვს, თუმც ფრთები ცეცხლით დასწვია მას ავით.

ზოგი ყარუნის განძს ეძებს, თუმც უჯობს, რომ არ ეძიოს,

სიხარბით ის მოსვენებულ ცხოვრებას ვეღარ ეწიოს.

აბობოქრებულ ზღვაში ვართ, თავს გვადგას ტალღა სისხლისა...

ცოდვა შვება ნუ გგონიათ, არ არის გემი ის ხსნისა!

და თუ ამქვეყნად სავალი გწადია ჰპოვო შვებისა,

ცხენისთვის ჯერ მოიძიე გზა უკან დაბრუნებისა.

მერე შენსავ გულს ჩახედე, როგორც ზედაპირს სარკეთა,

და ნახე მან სიკეთისთვის რა იღვაწა და აკეთა.

იქნებ იქ ტრფობის სურნულმა ბანგით წაგართვას თავი და

გიყვარდეს ყველა მოყვასი კვლავ-და-კვლავ, როგორც თავიდან,

კვლავ სიკეთისთვის იარო, გზა იქით ისე გეფინოს,

ფრთა სიყვარულმა შეგასხას, სამყარო გადაგეფრინოს

და იქ ახადო ფარდები ჭეშმარიტებას გონებით,

ეწიო შენსავ დიდებას ლაღად და თავმომწონებით.

შენი გონების მერანმა იქ ჰპოვოს სწრაფვის შედეგი,

სადაც მოქაჩავ სადავეს და მონუსხული შედგები,

ზღვას ვერ გაცურავს, მოყვასზე ზრუნვისთვის ვინც არ ილოცებს,

ვინც განჩინებას უფლისას უარყოფს ან გაიოცებს,

ვინც შუა გზაზე შედგება, განაგდებს რჯულს და ზნეობას

და მიზნისაკენ სვლას არჩევს უმიზნო მოცალეობას.

ვინც მოციქულის სიბრძნეში ეჭვის ძიებას უნდება,

იგი შვებით და მშვიდობით ვერასდროს შინ ვერ ბრუნდება.

საადი,  შენ ვერ მიაღწევ ჭეშმარიტების სანახებს,

თუ არ სდევ იმ გზას, რომელსაც უფლის რჩეული განახებს.