ჩვენ - ქარიშხლებით გულდასერილებს

წაგვიღებს სადღაც დრო უნაპირო.

და თვალდახუჭულ ბედის წერილებს

გააფრენს რაში უუნაგირო.

მსუბუქ ნისლივით გაჰქრება ცაში

ოცნება, ტანჯვა და იმედები.

და ჩვენი სულიც დათვრება მაშინ,

როცა იმღერენ გლოვას გედები.

და ვით თმათეთრი წმინდა ბასილე

მოგონებებით დავიტვირთებით,

თუ საზღვარს როგორ გადავაცილეთ

და ვზიდეთ ჯვარი დაჭრილ თითებით,

საუკუნეთა მთელმა ცოდვებმა

ჩვენს ქედზე უღვთოდ გადაიარა.

და გულგაჩეხილ ერის გოდება

სულმა წამებით გაიზიარა.

ჩვენ სიჭაბუკეც არ გვღირსებია,

ადრე დაგვჩხავლა ყვავმა ბედითმა.

ჩვენის სიცოდვით აივსებიან,

თუ ვეღარ შესძლეს წლებმა მეტი თქმა.

ჩვენ გვეძახოდა ხმა შორეული,

როგორც ოცნების ნაზი ღიმილი.

და დაგვრჩა მხოლოდ ღამე წყეული,

გედების გლოვა და სამძიმილი.

ამ უდაბნოში უკვდავებისთვის

უკანასკნელად სული ენთება.

და ვიტანჯებით ციურ ხმებისთვის:

ოდესმე სადმე გაგვითენდება.

წამების ჯვარით წელში მოხრილებს

გვაფარებს რიდეს დრო უნაპირო..

და მოგონებით თეთრად მოსილებს

მიგვაფრენს რაში უუნაგირო.