ბავშვობაში წითელა რომ „დამიბრძანდა“

(როგორც ჩვენში ეძახიან - „ბატონები“),

რაც ვინატრე, მომიტანეს ისე მარდად,

თითქოს ჩემთვის გამოისხა ყველამ ფრთები...

თავზე მადგა "ბატონებთან მიღებული",

დედაბერი ჩურჩულებდა უცნობ ლოცვას....

იყო მასში თბილი, რაღაც დიდებული

და მე ჩემმმა უფლებებმა გამაოცა.

ეჰ, ბავშვობა გამიფრინდა მინდვრის მერცხლად,

უტკივარი გული შენით ამტკენია,

შენი ნახვა მე ოცნებად გადამექცა,

დამწვა შენი თვალთა შუქის გამთენიამ.

რა ძალა გაქვს ასე მძაფრი, ჩემო კარგო,

როგორ გაძლოს უშენობით გულმა ჩემმა,

ნეტავ ახლაც ბატონები დამემართოს

და, ძვირფასო, შენი თავი ამაჩემა.