ჩემი სიკვდილი თუ მოვა მარტოდ,

უნცა ვიცოდე სახება მისი.

ის უნდა იყოს ზედმეტად სათნო

და თავწაკრული სამშობლოს ნისლით.

სიტურფით ჰგავდეს პატარძალს მინდა,

ოსტატის მკლავი ამკობდეს კიდეც.

ხელსაწყოდ ჰქონდეს ობოლი რითმა

და თიბვის ნაცვლად ჩუქურთმას სჭრიდეს.

ფრთა მომიქსოვოს გარანდულ ჩხირით,

გადამაფაროს ლამაზი ფრთენი.

გვალვაში მარგოს კოპიტის ჩრდილი

და ცაზე კვალი, მდინარის მჩენი.

მარტო თუ მოვა, ლამაზი იყოს,

ვით ქალის თმებით შემკული ვაზი.

მე დამამსგავსოს ვენახის ჭიგოს,

შემომეხვიოს ვაზივით ნაზი.

წაიღოს ჩემი სიცოცხლის ჩრდილი,

წალკოტში დამრგან გამრჯე მკლავებით.

და მაშრიალოს ღამე და დილით

ფართო ფოთლებით და ვარსკვლავებით.