ღარიბი იყო ბავშვობა ჩვენი:

კაკლის ჩრდილი და ოდის ლაფარო,

ეზოში მდგარი ნაზი ნაშენი,

როგორ გაზრდილხარ, ჩემო ზღაპარო!

კაკლის ჩეროში შენი აკვანი

დამირწევია ნიავისგვარად.

გაგიგონია ქათმის კაკანი,

შეგიწყვეტია ტირილი წყნარად.

ჩემო ოცნებავ, მაშინ აშენდი,

ჩემო პატარავ, ტირილით მენდე,

ჭილობზე როცა გათამაშებდი

ან როცა ფეხი აიდგი შემდეგ.

მე ვუცქეროდი ცაში არწივებს...

არ დაებჭყალეთ, მიპყრობდა ზაფრა.

როგორც ნიავმა, აკვნით გარწიე,

აგიფრიალე წყაროში აფრა.

ჩვენ სიღარიბემ წაგვართვა მამა.

კაკლის ჩეროში ობლები დავრჩით.

თუმც არ გვაკლებდნენ კერიის ამაგს,

მაინც ვნატრობდით მშობლიურ აჩრდილს.

დავიკარგენით ჩვენ სათითაოდ,

თითქო დიკენსის ბავშვებს ვხლებოდით.

ვერ გნახულობდი თვეობით, დაო,

მაგრამ მახლობლად მეგულებოდი.

შენ წარსულიდან წამოგყვა ჭლექი

და დაგიდუმდა გული ყმაწვილი.

და ვამბობ: დაო, დავკარგე-მეთქი

ჩემი ცხოვრების ერთი ნაწილი.

მაგრამ ვიფიქრებ, შემხვდები გზაში,

ისე შემრჩება შენი სალამი,

შენი ცხოვრებაც ყვავილობს ხალხში,

როგორც ბარი და ჩემი ვარამი.