ამაღამ მთვარეს აკლია სხივი

ვაი, მიჯნურებს, რა ეშველება...

განშორების ჟამს სული მაქვს ცივი...

ოჰ, რა ძნელია მზის დაბნელება!..

მე დავრჩი მარტო, ოდეს შენ წადი:

ფიქრი წითელი როგორ დავსტოვო?!..

შენ იყავ ჩემთან ეგ წელიწადი -

და განშორება ვით არ ვიგლოვო...

აწ არ გვექნება ჩემს ფანჯარასთან

გაკვეთილები საღამოს ჟამის;

არ იცეკვებენ ტრფობის ჯარასთან

სხივები შენი თვალთა წამწამის.

მოგონებანი დაფარვენ ჩემს სულს,

ისე, ვით მგოსანს გედის სიმღერა,

გაეცინება საზიზღარ ავსულს

ჩემი ერთგულად სარკეში ცქერა...

დღეს სახალისოდ ვერ დამიღამებს

ლურჯი ფრინველი, ღამის დობილი

უთვალავს მასმევს ყოველდღე შხამებს:

მემატიანე დაუნდობელი.