კიდევაც აამქუხარე, ლექსები ხალისიანი, რო ფეხზე დადგნენ გმირები, ძველ ხალხი ხმალ-აბჯრიანი. იმათ ჩაგვთვალნეს კაცშია, გზა მაგვცეს სინათლიანი. ლექსი იმედად ძმა არის, ჯაჭვ-ჩაჩქან-ფოლადიანი. ლექსით ვიცილებთ დარდებსა, როცა ბედს მააქვ ზიანი. მტრისაკე დამიზნებული, თოფია პირცეცხლიანი. ზეცაში გაკვესებული, ელვაა ნაპერწკლიანი. ცის ლაჟვარდებში მქროლავი, არწივი, რკინის მწკლიანი. ლექსი ხანდისხან ტკბილია პირშაქარყინულიანი. ერთგული სატრფო გულისა, განა თუ ღალატიანი. ობლისთვის, შორსწასულისთვის, მშობლის ხმა ალერსიანი. გონების თვალითსაცქერად, მანძილა ჯიხვი რქიანი. ლექსი წყაროა ანკარა, ნაპირქუჩბალახიანი. გაუტეხელი ხარია, გმირამირანის ხმიანი. როცა სამშობლოს გვართმევდა, დუშმანი ღალატიანი. მწვერვალზე ქართადაქროლვა, ზეცაში ღურბელთ ტრიალი. ვერც წყალი მამკლავს მდინარი, შავ კუპრის ტალღებიანი. ვერც დუშმნის ენადა მხლართავს, დაუნდო, შხამ-გესლიანი. მოვკვდები ლექსით დაჭრილი, ლექსით გულ-წყლულებიანი. საფლავზე მოვა ლექსის ხე, ლექსის ტოტ-ფოთლებიანი. ლექსით სამუდმოდ დამთვრალვარ, დავდივარ თვალცრემლიანი. კაცი, ხევსურეთს გაზდილი, ვწერ ვინმე შირაქიანი. |