ნუთუ არ არის უდიდესი ბედნიერება,

თუნდაც ერთი დღით გაგიგრძელონ

რაც კი აქამდე თავგზას გიბნევდა,

გაწამებდა და ნადირივით,

გაწანწალებდა სიმარტოვის უსიერ ტყეში...

ანდა, რაც ხელფეხს გიბორკავდა,

ენას გართმევდა

და შენც თვითმკვლელის უუფლებო გვამივით მშვიდად,

კვლავ მორჩილების გაუსაპნავ თოკზე ეკიდე

და კვლავ ყმაწვილი მეამბოხის მოუთმენლობით,

მზად იყავ ახალ სატანჯველთა გადასატანად...