ბაღში ბნელოდა და სიჩუმე თითქო ტიროდა.

ჩემი ოცნება შენს გარშემო დასრიალებდა,

მე შენ გელოდი და ლოდინი ფიქრს მიალებდა.

დრო ისვენებდა. მე სიჩქარე მისი მჭიროდა.

უცებ ჩემს ახლო აწკრიალდა შენი სიცილი,

ვერცხლის ეჟვნებად ხეივანში მიმოიფანტა,

და ჩრდილს ეკვეთა ხმის ისარი, ალმასით თლილი.

რომ ეგ სიცილი ასე უცბად არ მოსულიყო

მე შენს დაფარულს სულის ნადებს ვინ მომიტანდა?

თურმე შენს სულში სხვა ყვავილი ამოსულიყო.

უკან დავბრუნდი შავ ფიქრების სანადიროდა.

ეჟვნის წკრიალი თან მომდევდა და მაწვალებდა.

უარყოფილი სიყვარული მსხვერპლს მავალებდა,

მაგრამ შენს ღალატს მსხვერპლი აღარ შეეწიროდა.