ჩვენ ვართ ღრუბლები და პირბადით შევბურეთ მთვარე,

ჩვენ მივიჩქარით ნარნარად და თეთრი აფრებით...

წყვდიადშიც გვახლავს სისპეტაკე! მაგრამ სულ მალე,

ღამეც მიაღწევს თავის სასრულს და ჩვენც გავქრებით.

ჩვენ მივიწყებულ ლირას ვგავართ, მოშლილ სიმებით

სხვადასხვა ჰანგზე რომ ხმიანობს ყველა შეხებით;

ბზარებსღა ვითვლით... თითქოს სიმით იმ გზას მივებით,

ბოლოსდაბოლოს უფსკრულში რომ გადვიჩეხებით.

გვძინავს და... ზოგჯერ ჩაიღვრება სიზმარში შხამი,

ვიღვიძებთ... ერთ ფიქრს ძალუძს მოსპოს ყველა ნუგეში,

ხანგრძლივ ტირილში ვიღიმებით ოროდ წამი

და ხან არ ვნაღვლობთ, ხან ვიხუტებთ სევდას უბეში.

აქ ყველაფერი სულერთია - ვდარდობთ თუ ვხარობთ,

გრძნობათა ცვლაში სულ არ ვიცით გულის დანდობა;

გუშინდელს ხვალ თუ ვეღარ ნახავთ, ნუ მგლოვიარობთ, -

მარადიული არის მხოლოდ ცვალებადობა.