საუკუნის ნახევარზე მეტი გავიდა,

რაც დაეთრევი, ჩემო ნიკო, დედამიწაზე.

წლები გარბოდნენ, შენ კი ყველგან დაიგვიანე.

ღმერთი რა არის, ისიც თითქოს ვეღარ იწამე.

მთელი სამყარო ტორტმანობდა, კორიკაობდა.

ბრბო მიიწევდა კოშმარების ზათქით მოსილი,

დრო იცვლებოდა შეყეფებით, ცა კინკლაობდა,

ჩვენი პლანეტა ღრიალებდა სისხლში მოსვრილი.

შენ კი მწირივით მიილტვოდი მღვიმეებისკენ,

მისტერიები დაგყვებოდნენ ამორძალებად,

თვალი გეჭირა ქარებშეშლილ ღამეებისკენ,

ზეცის კალთებიც რომ დაგლიჯეს ეზოს ძაღლებმა.

შენ თავს ახლიდი დაღუპული ზარების მერქანს

და მათხოვრობდი ეზო-ეზო მარადისობას,

შენ გიძახოდა უდაბნოსკენ ცოდვილი მექა,

რომ შესწრებოდა მუსულმანთა შეთქმულ ნისლობას.

ურჯულო იყავ, პოეზიამ დაგღუპა მოყმე

საკუთარ ხვრელში. ო, ვერასგზით დაისადგურე.

ო, ჩემს ცხოვრებას დე, ნურავის ნუ მოუყვებით,

ეს ნაწერები დიდი ცეცხლით გაანადგურეთ!

არ მინდა, არა, რომ იყეფონ ჩემზე მგზავრებმა,

ვიღაც მახინჯმა რომ დაიცვას დისერტაცია.

იტყვიან, ისე დაეწება ამ კარგ საწუთროს,

რომ ნაწერები საიქიოს გაუტაცია.