როცა მოვკვდები, ვიდრე მიმავალს

დამიჭედებდეთ კუბოს ლურსმანით,

კარგი იქნება, ფერმკრთალ ყვრიმალებს

თუ ცოტაოდენ ფერს წაუსვამდით.

მე მსურს, ისეთი, შენ რომ გამიცან,

ვიყო, მიწაში, როცა ჩავწვები,

წარბზე ფანქარი რომ გადამისვან

და ვარდისფერი მქონდეს ღაწვები.

ვიცი, სუდარა მელის უხეში,

მაგრამ მე მინდა, უსპეტაკესი

რომ დამეფინოს შიშველ მუხლებზე

მუსლინის კაბის ყველა ნაკეცი.

გამორჩეული ვიყავი იმით

და მიმზიდველი, როგორც ნახატი,

როცა პირველად მაჩუქე ღიმი...

აქამდე მქონდა და ვინახავდი.

ვიტყოდი უარს დიდი ხალისით

თეთრ ყვავილებზეც, ცრემლიც მაკმარეთ,

მხოლოდ დამიდეთ თავქვეშ ბალიში

და ჩემი თავი ანდეთ მაქმანებს.

ვერვინ მიხვდება ვერც ვარაუდით,

სიგიჟეს შუბლი ვით შევაგებეთ

და გონდოლების გრძნობდა მაუდი,

რომ მიკოცნიდა მკერდს და ბაგეებს.

და ბოლოს, მინდა, ვით მეგობარი

ჩემს გაყვითლებულ ხელებს საკუთრად

კრიალოსანი ანდოთ ოპალის,

რომელიც რომის პაპმა აკურთხა.

მე, ბინადარი ცივი სასახლის

იმ კრიალოსანს ვიხმარ მოცლილი

და გავიხსენებ თუ ლოცვასავით

როგორ ითვლიდი, როცა მკოცნიდი.