ო, ამოდენა საფლავებს

რა რწყავს, რა ცრემლი ალბობს?!

შავი ნისლივით ვტრიალებ

შავად ალესილ მაღლობს.

რამდენის ცოლი დახრილა,

რამდენის დედა ჰგოდებს...

და მამის ამოძახილი

ხავსად გაჰკვრია ლოდებს.

ამან მტრის დედა ატირა,

ეს მოძმის ტყვიამ მოჰკლა,

აი, იქვე წევს, ნაპირას,

ქარი რომ საფლავს ლოკავს.

ჩვენ სოფლელია თანდილა,

უჭირისუფლო გვამი...

კარგია, ცაო, ნამდვილად

ეგრე უგზავნე ნამი.

არავინ დარჩა მომხსენე,

ამოეძირკვა გვარი.

ხანდახან ნაგვიანევი

მუხლს თუ ჩამოჰკრეფს მგზავრი.

და ზოგჯერ სხივებს დააფენს

გორზე დამჯდარი მთვარე.

იქ, ბნელში ვიღაც ქვითინებს,

ისე თრთის სანთლის ალი.

დგას შესასვლელთან სიკვდილი

ფართოდ გახსნილი კარით.