მე რომ მოვკვდები, იტყვიან:

ჩაწვა, სამარე შეავსო,

მოკვდა! ეს ერთიც მოაკლდა

იმ ოთხას კაცის სიასო;

მაინც რამდენ ხანს გაუძლო

ამ ქვეყნის რია-რიასო?!

მე რომ მოვკვდები, იტყვიან:

მორჩა და დაისვენაო,

რაც მაგას ტანჯვა უნახავს,

იმას ვერ იტყვის ენაო;

ეს ვინ ყოფილა?! ძლივს მოკვდა,

წავიდა, დავრჩით ჩვენაო.

მე რომ მოვკვდები, იტყვიან:

ლექსები დარჩა მაგასო,

ალპური ყვავილებია,

არა ჰგავს ხრამის ნაგავსო;

ახვიდე, მისწვდე, დაკრიფო -

სევდამ სიამით აგავსოს.

მე რომ მოვკვდები, იტყვიან

(არაფერსაც არ იტყვიან!):

ხალხს რომ კეფაში უშენდნენ,

ეგ მკერდს უშვერდა იმ ტყვიას, -

იქნება მართალს ამბობენ,

იქნებ... ჭორებსაც თითხნიან?