სული არა ჩანს, სხეული

ჩონჩხია უსამკაულო, -

ლექსი მყავს შემოსეული,

ლექსებით ვდღესასწაულობ.

არ ვჩანვარ არცა ღარიბად,

არც ვინმე გაუხარელი,

ისეთი სანახავი ვარ,

როგორც ქარი და ჰაერი.

რაც კი რამ მახლავს გარშემო,

კაცის ვერ ხედვენ თვალები,

ისე უბრალოდ ვარსებობ,

სიკვდილსაც დავემალები.

სულის ცრემლებით ვტირივარ,

ვმღერი მწუხარეც და ლაღიც,

ისეთი ბუნებრივი ვარ,

ვით ცა, მიწა და ბალახი.

მუქთია ჩემი სიმღერა,

თითქოს ხე გედგას სახლის წინ,

ქარმა თუ წამოუბერა,

ფოთლებს ლექსებად დაყრის ძირს.

და თუ ერთს მაინც დაწვდები,

ერთ ფოთოლს მაინც აიღებ,

ხე - ქარიშხლებით ნარწევი -

მეც იმ ლექსს დავათარიღებ.