ლემადის ქარებს გაჰყვნენ წვიმები, ამოღაღანდა მიწის სიცოცხლე, ჩაჟანგებული ღოჯა კბილებით ღრუბლებმა მთვარე ამოიცოხნეს. ზოგმა გასასვლელ გზასაც უწია, ციურ ნამს, როგორც ბადაგის საწდეს, მთის ყვავილები ერთურთს უწვდიან. არაგვს ბანს აძლევს შრიალი ხეთა, ბნელს შეჩვეული პოეტის თვალი მომავალს მღვრიე ღამეშიც ხედავს... |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |