ლემადის ქარებს გაჰყვნენ წვიმები,

ამოღაღანდა მიწის სიცოცხლე,

ჩაჟანგებული ღოჯა კბილებით

ღრუბლებმა მთვარე ამოიცოხნეს.

წიფლის ჩრდილები ქედებზე გაწვნენ,

ზოგმა გასასვლელ გზასაც უწია,

ციურ ნამს, როგორც ბადაგის საწდეს,

მთის ყვავილები ერთურთს უწვდიან.

ქვებზე აკვესებს ლურჯაის ნალი,

არაგვს ბანს აძლევს შრიალი ხეთა,

ბნელს შეჩვეული პოეტის თვალი

მომავალს მღვრიე ღამეშიც ხედავს...