სულს მწუხარება დაეცა ჩრდილად,

თვალებს დანისლულს დარდი დაშვენდა

და თეთრი განცდის თეთრი აჩრდილი,

კვლავ აღარასდროს არ მოვა შენთან.

მისდევ ბილიკებს, გზებს შეამოკლებ,

ასული ვინმე მოგიალერსებს,

ეცდება, მაგრამ მაინც ვერ მოკლავს.

შენში ჩემს სახელს, შენში ჩემს ლექსებს.

დახრი წამწამებს, დაღლილს, ნაღვლიანს

და ჰკითხავ ზეცას: - რა დავაშავე?!

შენ ჩემთვის მოკვდი დიდი ხანია

და მეც მას შემდეგ ვატარებ შავებს.