მტერი ყოფილა, მუდამ შენი თოფის მიზანი,

მისი ქუხილი საქართველოს საზღვრებს იცავდა,

ქართველი ხალხი შენს მარჯვენას და თოფს ფიცავდა,

ქროდნენ ტყვიები მაგ თოფიდან ელვის ფრთისანი.

თუმც გეხვეოდნენ ურდოები უცხო გზისანი,

გწამდა შენს მამულს მწუხარება ვერ მოიცავდა.

და ცისარტყელას, გადახიდულს ციდან მიწამდე

მშვიდად ელოდი სიკვდილის წინ ბრძენი მისანი.

სუნთქვასთან ერთად შეწყდა შენი დროშის შრიალი, -

ტირის სოლომონ! გულზე ცეცხლი წაჰკიდებია.

როგორც სულდგმული, შენი თოფიც გრძნობდა ობლობას.

ახლა ეგ თოფი, მოვერცხლილი, ზარნიშიანი,

ვით შენი მკლავი, მუზეუმში უქმად ჰკიდია

და მის ლულაში გაუხლართავს ქსელი ობობას.