საბედისწერო დღე გვაუწყა სიონის ზარმა.

ო, ჰამლეტ, ჰამლეტ გადააგდე ხმალი სასწორში.

მუზების პარნასს მე ვარჩიე ბნელი ყაზარმა,

გუშაგად მივალთ, ერო ჩემო, შენს ველ-მინდორში.

თოფის წამალი მომენატრა მუშკის მოყვარულს,

ვინ ნახეთ ხმალი ამომეღოს ერთხელ ქარქაშით.

გულში ვატარებ სასოებას სხვისთვის, დაფარულს,

მივდივართ ბრძოლად განწირული ყორნისფერ რაშით.

და მელანდება მე ასპინძა, კრწანისის ველი,

„ჰაუ“ მივჰყივი მამაპაპათ უკვდავ აჩრდილებს,

„დიდო ბატონო“, მოგვაშველე ეგ მკვდარი ხელი,

ნუთუ დასტოვებ უპატრონოდ შენ ერთგულ შვილებს!

მინდა მოვუხმო ამერ-იმერთ, ერთგულ ხევსურებს,

ამიშვით ძმებო, ჩამოვრეკო მეტეხზე ზარი,

დღეს ჩვენთან მოვა, ქართლის დაცვას ვინც მოისურვებს,

სადღაა, ვამბობ, სააკაძე - ქართლის ცეზარი?..

ჰხამს მომაკვდავი მამულისთვის ცეცხლს ეზიაროს.

ქართველო ერო! გარეწართა გროშზე გაგყიდეს!

სჯობს მტრად მოსულმა ჩვენ ცხედრებზე გადაიაროს,

ვიდრე სამშობლოს ვერაგულად თვალებს დასთხრიდეს!