გქონდა სამშობლო საყვარელი და - მიატოვე.

რად გენანება დახლეჩილი შენი თვალები.

გიყვარდა სატრფო და, უღირსმა, სხვას მიათხოვე,

ბარემ დასთოვე ეგ ცრემლები, განაწვალები.

შენ გადასთხარე მოგონების ყველა ლერწები

და რა გატირებს უცხო ზღვაში, უცხო აფრაზე.

ეხლა რას უხმობ, ეძახი და ეალერსები,

როცა იღბალი სამშობლოში შენ გააბრაზე.

ზღვაში იალქნით საკუთარი ჩაუშვი კუბო

და რაღას ნანობ გადაუხდელ პანაშვიდებზე.

ნუთუ გგონია შენი გულით ზღვა დააგუბო,

როცა ჰკიდიხარ დასახრჩობად ბედის თითებზე.

სოფლის საყდარზე მიატოვე შენი მერცხალი

და, უმადურმა, დაილოცე შენ ძახთაპირზე.

ეხლა კი ნანობ, რომ ჩაგიდგა თვალებში წყალი

და შენი გული რომ ფართხალობს მღვრიე ნაპირზე.